NEPAL

ABC 4130 m n.p.m. - Powiew himalaizmu

Trekking ABC

Start trekkingu jest na wysokości 1000 m n.p.m. Pierwsze krajobrazy to tereny mocno rolnicze, gdzie na terasach uprawiane jest zboże i ryż. Idziemy szeroką kamienistą drogą, która wykorzystywana jest przez turystów jak i lokalne karawany tragarzy i osiołków do zaopatrywania wiosek i schronisk na trasie.  Po drodze spotykamy dzieci, które życzą nam szczęścia i malują na czole czerwony znak. Mało skuteczny, ponieważ zaraz później ściągamy pijawkę z nogi naszego towarzysza wyprawy. Idziemy dalej i zaczynamy mozolne podchodzenie i robienie wysokości. Szlak to niekończące się schody. Teraz doceniamy nasze wysiłki aby za wszelką cenę ograniczyć wagę plecaków. Nie korzystamy z tragarzy, tak więc wszystko co mamy niesiemy na plecach. W pierwszy dzień pogodę mamy w kratkę i nawet zastanawiamy się nad skróceniem trasy. Mając jednak na uwadze prognozę pogody i chęć parcia naprzód idziemy dalej w stronę Ghorepani.

Mijamy po drodze miejscowość (kilka domków) z kościołem katolickim – Victory Church (nie przypomina on naszych wystawnych budowli sakralnych w Europie). Kiedy zbliża się wieczór dochodzimy zmęczeni do wioski Nangethanti i tu postanawiamy zostać na nocleg. Przy piecu suszymy przemoczone rzeczy i zaczynamy nucić polskie piosenki. Nocleg jest w blaszanym baraku z dużymi oknami, których szczelność pozostawia wiele do życzenia. Kąpiemy się korzystając z usługi „Hot shower” – czyli wiadra z ciepłą wodą. Ubieramy czapki i idziemy spać. Kolejny dzień zaczynamy leniwie, nie spiesząc się specjalnie. Patrząc z perspektywy czasu warto było wtedy wstać wcześniej, żeby zdobyć szczyt Poon Hill (3210 m n.p.m., z którego rozpościera się widok na panoramę Himalai) przed nasunięciem się na niego chmur. Wtedy jednak nie było to dla nas kluczowe, ze względu na inne punkty widokowe na trasie.

Mijamy Ghorepani i idziemy w stronę Deurali Pass skąd mamy nadzieję zobaczyć wysokie góry (w tym Dhaulagiri). Zaskakuje nas na miejscu mgła i niestety mamy ograniczone widoki, ale zaczynamy się uczyć tej pogody panującej w tym regionie i odkrywamy powtarzalność, która potwierdza się na późniejszych etapach trekkingu. Do godziny 13-14 zazwyczaj jest słonecznie, natomiast pogorszenie pogody następuje popołudniu. Na kolejny nocleg zostajemy w Tadapani, na wysokości 2700 m n.p.m., gdzie rezerwujemy ostatni wolny pokój i wprowadzamy reżim wczesnych pobudek, aby wykorzystać maksymalnie czas z dobrą pogodą. Wschód słońca na tle gór i majestatycznego szczytu Machapuchare (6993 m n.p.m.) od razu wynagradza nam wczesną pobudkę. Przez Nepalczyków góra ta uznawana jest za świętą górę i rząd wprowadził całkowity zakaz wspinaczki na ten szczyt.

Jemy śniadanie i ruszamy w dalszą drogę w kierunku Bhanuwa gdzie planujemy kolejny nocleg. Początkowo szlak łagodnie schodzi w dół, by po chwili zamienić się w kolejne setki schodów. Nieocenione stają się kupione wcześniej za grosze kijki trekkingowe, które amortyzują każdy krok oraz pomagają we wspinaczce po schodach. Aby dotrzeć do miejscowości Chhomrong musimy pokonać rzekę, dlatego schodzimy do mostu (1910m n.p.m.). Krótkie strome podejście oraz trawers zboczami gór i jesteśmy na wysokości 2250 m n.p.m. W Chhomrong robimy postój na obiad i regenerację sił. Czeka nas kolejna droga w dół doliny. Cała miejscowość jest rozciągnięta w pionie na 400m i jest ostatnim na tej trasie tak dużym skupiskiem zabudowań. Można tu wymienić walutę, zaopatrzyć się w prowiant, skorzystać z usług fryzjera czy wielu hoteli i restauracji/miejsc gdzie można zjeść.

Na całym szlaku obowiązuje jedno menu na śniadanie i obiady wydrukowane z jednego wzoru, które jest ustalane odgórnie przez rząd oraz jedna cena posiłków. Należy mieć na uwadze, że wszystkie dostawy żywności czy sprzętu dostarczane są do schronisk przez tragarzy i osły. Wspólne menu znacząco ułatwia logistykę dostaw. Tragarze poruszają się na szlaku w zawrotnym dla nas tempie oraz obciążeniem sięgającym 20 i więcej kg. W odróżnieniu od turystów, którzy w większości dysponują odzieżą termiczną/funkcyjną, ubrani są często tylko w dresy i klapki... Nasz szlak przecina znów rzekę (1870 m n.p.m.) aby ponownie piąć się do góry. Powoli mamy dość schodów, które destrukcyjnie działają na nasze kolana. Zmęczeni docieramy do miejscowości Bhanuwa, gdzie późnym popołudniem dowiadujemy się, że nie mają już wolnych miejsc noclegowych i mogą nas przenocować w świetlicy. Decydujemy się na kolejne 2 godziny marszu przez dżunglę, aby dotrzeć do wioski Bamboo (2300 m n.p.m.). Na szlaku nie ma już nikogo, a naszymi towarzyszami stają się odgłosy małp z dżungli.

Docieramy na miejsce i nie dość, że czeka na nas pokój i hot shower to jeszcze udaje nam się zarezerwować kolejny nocleg w Machapuchre BC. Czwarty dzień zaczynamy od spokojnego spaceru po dżungli, która kończy się dopiero na wysokości 2900 m n.p.m. w okolicach miejscowości Himalaya. W tym dniu mamy stosunkowo krótki odcinek do pokonania, a dodatkowo mamy rezerwację noclegu, tak więc nie musimy się nigdzie spieszyć. Idziemy głęboką doliną rzeki Modi Khola mijając pięcio i sześciotysięczniki. Nasza baza noclegowa znajduje się na wysokości 3700 m n.p.m. Witają nas gospodarze obiektu i jak tylko dowiadują się, że jesteśmy z Polski, wspominają Kukuczkę, którego gościli w bazie. Od razu zrobiło się klimatycznie. Czytaliśmy o wyprawach w Himalaje, a teraz jesteśmy w miejscu gdzie niedawno tylko nieliczni mogli zobaczyć i doświadczyć magii gór. Dla nas to prawie koniec wyprawy, natomiast dla Himalaistów, BC to dopiero początek przygody. Na tej wysokości noce są już chłodne. Na zewnątrz temperatura bliska zeru, a w pokoju może 5 stopni więcej. Ściany to deski z prześwitami. Niezapomniane wrażenia dostarcza nam hot shower, kiedy to orientujemy się, że pomieszczenie spełniające funkcję łazienki nie ma sufitu, a w ścianie dziura na okno. Było rześko.

Pomimo zmęczenia nie za bardzo możemy zasnąć. Doskwiera nam też ból głowy, który często jest spotykany po przekroczeniu magicznej bariery 3500 m n.p.m. A może jest to już ekscytacja wizją kolejnego dnia, kiedy chcemy w nocy wyruszyć z czołówkami na szlak, aby do celu naszej wyprawy dotrzeć na wschód słońca.

Budzimy się w środku nocy i pakujemy się „na lekko” - w końcu szlak powrotny biegnie tą samą trasą więc nie ma sensu dźwigać wszystkiego ze sobą. Zastanawialiśmy się czy znajdziemy w nocy szlak, ale nasze obawy zostały szybko rozwiane. Zobaczyliśmy sznur białych punkcików ciągnących w kierunku Annapurna Base Camp. Idziemy szybkim tempem, ciesząc się brakiem ciężkich plecaków, by w końcu dotrzeć do celu - na wysokość 4130 m n.p.m. Jesteśmy w swego rodzaju kotle, otoczeni przez Annapurnę południową (7219 m n.p.m.), Annapurnę Fang (7647 m n.p.m.), Annapurnę I (8091 m n.p.m.) oraz Singu Chuli (6501 m n.p.m.). Masyw górski wokół Annapurny to aż 13 siedmiotysięczników oraz 16 sześciotysięczników. W pewnym sensie spełniło się nasze marzenie – marzenie o wysokich górach. Z drugiej strony pewien niedosyt. Jesteśmy na wysokości ponad 4000 m n.p.m. i zamiast podziwiać widoki z góry, zadzieramy głowy by patrzeć wyżej. Warto było wstać w nocy by zobaczyć spektakl „zapalania się” szczytów gór od promieni wschodzącego słońca. Podziwiamy lodowce i ośnieżone szczyty, zastanawiając się którędy mogłaby biec droga na szczyt Annapurny. Ciszę przerywa huk lawiny, która stoczyła się ze zbocza Annapurny, pokazując siłę przyrody i jednocześnie uzmysławiając nam jak ryzykowna jest wspinaczka w górach.