KIRGISTAN

Plan trekkingu w skrócie:

Lenin BC (3600 m n.p.m.) - Lenin BC1 (4360 m n.p.m.) - Pik Kholm (4710 m n.p.m.) – Yuhin Pik (5130 m n.p.m.) – Lenin BC (3600 m n.p.m.)

Długość trekkingu 32km. Czas: 3 dni.

Pik Lenina to podobno najłatwiejszy technicznie szczyt spośród siedmiotysięczników i przyjeżdżają tu zapaleńcy z różnych stron świata, niektórzy stopem z worem pełnym wspinaczkowego ekwipunku, inni w zorganizowanych grupach ze ścisłym planem, a jeszcze inni z grupą przyjaciół w poszukiwaniu przygód. Niemało tu osób, które poświęcają dobrych kilka tygodni na próby najpierw zmierzenia się z Leninem. Początkowo towrzyszy im entuzjazm, a z czasem zmienia się w niechęć i już tylko potrzebę „zaliczenia” tej góry. Spotkaliśmy kilka osób, które zeszły do BC z BC3 (ok. 6200 m n.p.m.), po bezskutecznym oczekiwaniu na okno pogodowe lub próbach atakowania szczytu. Schodzili w dół, z odmrożonymi twarzami i rękami by „odpocząć” od wysokości i monotonnego menu. Przy kolacji w kirgiskiej jurcie - co stół to inna przygoda górska. A zasiadali przy tych stołach również zaprawieni w alpinistycznych podbojach, wspominający wyprawy nawet w towarzystwie Simone Moro.

Rankiem, ku naszemu zdziwieniu, powitało nas błękitne niebo, malowniczo odbijające się w tafli jeziora i co wtedy ujęło nas najbardziej - Pik Lenina, jak na dłoni. To niesamowite jak podnosi się poziom energii, wraz z namacalnym wzrostem szans na spełnienie planów… Tuż po śniadaniu ruszyliśmy do BC1. Pierwsze kilometry wiodły po podmokłych zielonych terenach, ze skalistym ośnieżonym grzbietem górskim na horyzoncie i pośród ciekawskich rodzin świstaczych dookoła. Po przekroczeniu pierwszej ściany, krajobraz zmienił się diametralnie. Skaliste góry zamieniły się w wielobarwne sypkie ściany, u podnóża których rozciągał się poszarzały jęzor lodowca. Jeszcze parę lat wcześniej trasa do BC1 wiodła właśnie po lodowcu, jednakże wraz ze wzrostem liczby turystów i ich wymagań, by umożliwić transport konny, szlak został przesunięty na zbocze góry.

Nowa trasa jest na pewno łatwiejsza niż labirynt między lodowymi szczelinami, jest jednak parę takich miejsc, gdzie kamienie z góry lecą bez przerwy. Takie odcinki, czasem 15-to metrowe, przebiega się pojedynczo, najpierw obserwując bacznie, co się z góry toczy i wybierając moment który wydaje się najbardziej odpowiedni, a czasem tracąc cierpliwość i wiarę, że będzie lepiej, rusza się „na oślep” do przodu. W tym miejscu dobrze mieć kask, ponieważ spadający kamień może mocno poturbować lub skutkować ześlizgnięciem się ze stromego szlaku 100-150m w dół. Na trasie spotkaliśmy stosunkowo dużą liczbę turystów idących w jedną i w drugą stronę, minął nas również transport turysty, który złamał nogę. Trasa z BC (3600 m n.p.m.) do BC1 (4360 m n.p.m.) mierzy ok. 13km i zajmuje ok. 4-5h.

Baz na tej wysokości jest kilka, obsługiwanych przez różne agencje turystyczne. Ta, w której się zatrzymaliśmy, składała się z ok. 15 żółtych Red-Foxów, polanki oklejonej małymi turystycznymi namiotami, „otwartej” i przestronnej łazienki – beczka z wodą + bardzo praktyczne plastikowe dozowniki do wody, zawieszone na drewnianym stelażu oraz malowniczo położnej i zadbanej toalety – z fantastycznym widokiem na Pik Lenina.

W bazie rozgościliśmy się w zimnych namiotach. Po krótkim leżakowaniu udaliśmy się na stołowego namioty na kolację,  dyżurny kucharz przygotował pyszną i wyszukaną potrawę, zadziwiające na tej wysokości, a temperatura spadła do nieprzyjemnego poziomu poniżej zera. Podczas kolacji dowiedzieliśmy się, że tego dnia miał miejsce dramatyczny wypadek, zginął przyjaciel naszego przewodnika, prowadząc klientkę na Pik Lenina, drugi wypadek zakończył się tylko złamaniem.

Skazka kanion

W tym miejscu zakończył się nasz kirgiski trekking, ale urlop jeszcze trwał. Z Biszkeku udaliśmy się nad słone jezioro Issyk-Kul. Można dotrzeć tam taksówką (nie jest bardzo droga, a pozwala na elastyczne zwiedzenie miejsc po drodze, jednakże trzeba zaakceptować panujące tu standardy jazdy oraz stan techniczny pojazdów) lub skorzystać z bardzo taniej marszrutki – popularny system transportu zbiorowego w Kirgistanie – tzw. busik (który porusza się dość sprawnie, również nie trzymając się ograniczeń prędkości, podobno jednak korzystając z długoterminowego "abonamentu" uzgodnionego z miejscowymi służbami drogowymi). Issyk-Kul to drugie największe jezioro górskie na świecie (po Titicaca). Nocowaliśmy w wiosce koło Bokonbajewa, zbudowanej na potrzeby turystów. Są tu same jurty (tradycyjne namioty kirgiskie, mniejsze do spania, większe do spotkań wieczornych i jadalniane) oraz oryginalne, wykonane z naturalnych materiałów miejsca codziennego użytku, hamaki. Gościnnie nastawieni gospodarze serwują tradycyjne posiłki (zdecydowanie mięsne z makaronem lub ziemniakami, warzywa z cebulą, lokalne chleby i sosy) oraz częstują turystów kieliszkiem wódki, w ofercie była też mobilna sauna! Tak, sauna, została zrobiona na bazie wojskowego samochodu transportowego. Chętni wsiadają do części transportowej, odpowiednio nagrzanej i naparowanej, a kierowca w ciągu 10 minut dojeżdża nad jezioro i wypuszcza saunowiczów wprost do dość chłodnej wody.

Miejsce, które odwiedziliśmy kolejnego dnia, to kanion Skazka („Fairytale canyon”), położony ok 30 km na wschód od naszej wioski. Przepiękne formy górskie i kolory komponują się z soczystą zielenią małych roślin oraz błękitem nieba. Trzygodzinny spacer w pełnym słońcu i temperaturze ponad 25 stopni w zupełności wystarcza, by w pełni nacieszyć się nieziemskimi widokami. Niewątpliwie, Kirgistan ma wiele do zaoferowania turystom, miłośnikom gór i koni, i pewnie dlatego, że jest tak mało popularnym kierunkiem turystycznym jest tak pięknie naturalny.