KIRGISTAN

Po śniadaniu i małych zakupach, zaopatrzeni w lokalną tele-kartę, przelecieliśmy do Osh. Pensjonat, w którym spaliśmy zlokalizowany był na obrzeżach miasta i utrzymany w bardzo ciekawym klimacie – dom gospodarza i część gościnna rozdzielało duże podwórze, na którym pod drzewami owocowymi rozstawione były stoły biesiadne, wynajmowane pokoje w stylu muzułmańskim wyścielone były perskimi dywanami, bardzo miękkimi i wyposażone w oddzielną łazienkę. Właściciel pensjonatu - Uzbek, ugościł nas wytworną kolacją, na której nie brakło tradycyjnej potrawy uzbekistańskiej – pilawu z baranim mięsem, lokalnych owoców:  melonów, brzoskwiń ani  truskawek, słodkości  i oczywiście mocnego alkoholu.

Wczesnym rankiem ruszyliśmy minibusem na szlak. Pojazd miał do pokonania ok. 30km do miejsca pierwszego noclegu. Ale trasa nie była łatwa. Po kilku kilometrach terenowej drogi złapaliśmy gumę. Kierowca miał na szczęście zapasowe koło, które jak i pozostałe było mocno zużyte.  Następny dłuższy przystanek miał miejsce, gdy trzeba było się przeprawić przez rwącą rzeczkę, głębszą niż spodziewali się organizatorzy transportu. Wszyscy więc z zaangażowaniem zajęliśmy się znoszeniem głazów, by utorować przejazd dla mini-busa.  Następne kilometry wiodły przez coraz większe pustkowia, a na drodze mijaliśmy już  tylko kozy oraz ciężarówki zjeżdżające z kamieniołomów.

Po dotarciu na miejsce, rozłożyliśmy namioty, kuchnie, a że mimo niezapowiedzianych, ale chyba spodziewanych przepraw, nie było jeszcze późno, wyruszyliśmy na spacer aklimatyzacyjny. Jeden z naszych kolegów, świeżo po przeczytaniu Koranu, dzielił się zapamiętanymi fragmentami oraz spostrzeżeniami. Dyskusja mogłaby trwać bez końca, ale zdyscyplinowani  wróciliśmy na kolację przed zachodem słońca. Od tego wieczoru na wszystkie posiłki zasiadaliśmy nad kuchenną ceratą w kratę, motyle i kwiaty, dość bogato zastawioną. Zazwyczaj zasiadaliśmy do posiłków na trawie, a gdy aura nie była łaskawa, wraz z ceratą rozgaszczaliśmy się w namiocie przewodnika. Noc przy rwącym i szumiącym strumieniu utwierdziła nas w przekonaniu, że zaczynamy nową, ciekawą wyprawę. Rzeki i strumienie towarzyszyły nam do końca trekkingu, zaopatrując nas w wodę pitną oraz stanowiąc polową łąźnię.

Następnego dnia ruszyliśmy na pieszy szlak, w kierunku Kindyk Pass. Szlak wiódł przez szeroką dolinę, lekko wznosząc się w górę. Zatrzymaliśmy się przy małym gospodarstwie, gdzie gospodyni poczęstowała nas domowym kefirem oraz wysuszonym owczym serem, uformowanym w kulki i mocno zakonserwowanym solą. Rodzina ta mieszkała w górach latem, trudniąc się wypasem kóz, a jesienią przenosili się, wraz ze stadem kóz i końmi, do wioski u podnóża gór, gdzie dzieci uczęszczały do szkoły. Przez kilka kolejnych dni podążaliśmy przez góry i doliny otoczone wysokimi ścianami, w ciszy, gdzie echem odbijały się jedynie głosy przyrody. Nie spotkaliśmy ani jednej żywej duszy. Coraz lepiej poznawaliśmy kirgiskich towarzyszy podróży oraz kirgiskie obyczaje i tradycje, a także historię współczesną i trudności gospodarcze tego kraju, oraz historię alpinizmu w kirgiskich górach.

W dobie pośpiechu o pierwszeństwo w zdobywaniu najwyższych szczytów, by zwiększyć swe szanse na bycie pierwszym, zastosowano tu oryginalny i ambitny pomysł na atak na szczyty. Ówczesnych radzieckich żołnierzy zrzucano z samolotu na spadochronach, z wiarą że wylądują bezpiecznie i przetrwają na wysokości 6-7 tys. m n.p.m. Oczywiście zdecydowana większość ginęła i żadna z prób nie zakończyła się sukcesem. Były tu też wczesne ekspedycje kobiece – przeprowadzane w erze „kobiety na traktory”, bez właściwego przygotowania i zabezpieczenia, i w obliczu walki z żywiołem (lawinami) pozostawione były samym sobie, w zasadzie na pewną śmierć.

Czerpaliśmy wodę pitną za źródełek, przekraczaliśmy rzeki, obserwowaliśmy świstaki, które tam żyją w licznych stadach i z ciekawością przyglądają się rzadkim przechodniom, ptaki łowne (dość powszechne tu sokoły i orły oraz „ścierwojady”), coraz zwinniej rozstawialiśmy i zwijaliśmy namioty. Trzecią noc przespaliśmy na wysokości ok. 4050 m n.p.m., a w bliskim sąsiedztwie, w odległości ok. 300m od nas, za małą górką, rozległą polanę pomieszkiwało liczne stado jaków. Stado zupełnie dzikich i wciąż niezależnych, pokaźnych zwierząt, rozmiaru dużego byka. Nie wiedzieliśmy czego się po nich można spodziewać i zdumieni byliśmy, że przy swojej dużej masie z lekkością wspinały się w górę. Obawy, że obudzą nas w nocy depcząc nasze namioty, wydawały się nie być bezpodstawne.  Na tej wysokości zaczęły się już wybiórczo pojawiać pierwsze oznaki nietolerancji wysokości, kiepsko się spało, pobolewały głowy. Na szczęście nasz przewodnik był przygotowany i na tę sytuację, aplikował komu trzeba odpowiednie pastylki.