Teraz w stronę czarnej plaży, byle nie za szybko, bo to kończy się na Islandii wysokimi mandatami. Tak więc przemierzamy autem totalne pustkowia, pozbawione praktycznie ruchu samochodowego z przepisową prędkością do 90km/h. Zatrzymujemy się po drodze by podziwiać wodospady Seljandfoss i Skogafoss. Główną atrakcją tego pierwszego jest to, że można przejść za strumieniem spadającej wody oraz niesamowite ukształtowanie terenu. Woda spada tu z półki skalnej do szerokiej doliny. Z kolei Skogafoss emanuje siłą.

Wodospad można podziwiać z bliska zarówno z dołu jak i z góry, gdzie prowadzi krótki szlak, a właściwie schody. To najprawdopodobniej 2 ostatnie miejsca masowej turystyki z Reykjaviku położone najbardziej na wschód.

Środkowa część południowego wybrzeża Islandii jest słabo rozwinięta i zamieszkuje tu na stałe bardzo niewielu mieszkańców. Głównie dlatego, że ten obszar to jedna wielka równina (morena lodowcowa), która na co dzień wygląda bardzo spokojnie. Wszystko się zmienia, kiedy dochodzi do gwałtownego topnienia lodowca, na skutek erupcji wulkanicznych. Siła rwących rzek oraz niesionych brył lodowych niszczy wszystko na swojej drodze. Ostatnia taka katastrofa zdarzyła się w 1996r kiedy to wybuch wulkanu położonego pod lodowcem Vatnajökull, spowodował częściowe stopienie lodowca i potężne powodzie, które zniszczyły drogi i mosty. Pozostałości mostu Skeidara stanowią obecnie swego rodzaju mementum i obrazują siłę drzemiącą w naturze.

Wybrzeże jest usiane drobnymi czarnymi powulkanicznymi kamieniami, które na skutek erozyjnej działalności wody są idealnie gładkie. Polecamy udać się na krótką wycieczkę po plaży w okolicach miejscowości Vik oraz przylądka Dyrholaey – najbardziej wysuniętego na południe punktu Islandii. Sam przylądek to wulkaniczna skała o wysokości około 100m, z którego rozpościera się widok na czarną plażę i liczne małe wysepki. Pakiet wrażeń dopełnia wszechobecny wiatr i szum Oceanu. Bardzo ciekawe miejsce na zrobienie kilku zdjęć, w szczególności że przebywają tu też Maskonury.

Podążamy dalej na wschód, aż do jeziora Jokulsarlon, które powstało z topniejącego lodowca. Na pozór samo jezioro i pływające po nim fragmenty lodu nie wyglądają na duże. Dopiero kiedy na jezioro wypływa turystyczna amfibia, widzimy skalę tych gór lodowych. Morena czołowa ma szerokość kilkuset metrów i oddziela jezioro od Oceanu. Szerokokątne obiektywy są wskazane jeżeli chcemy uchwycić jezioro i Ocean w jednym kadrze. Możemy się ratować też trybem panoramy.

Wracając w kierunku Reykiawiku odwiedzamy jeszcze Park Skaftafell z niecodziennym wodospadem Svartiffoss. Szlak prowadzący do wodospadu przyciąga wielu turystów, zapewne dlatego że jest bardzo przystępny jeśli chodzi o stopień trudności. Widok amfiteatralnych kolumn bazaltowych, pośrodku których spada woda, pozostaje przez swoją niezwykłość na długo w pamięci. Ten Park to skupisko różnych i niezwykłych zjawisk lodowcowych (moreny, detrakcje, szczeliny, jeziora, osady glacjalne) oraz wulkanicznych. Zdecydowanie warto zapuścić się w te rejony Islandii, nawet jeżeli mamy bardzo ograniczony czas na zwiedzanie.

Warto rozważyć też wizytę w lokalnych centrach informacji turystycznych. Jest to okazja do porozmawiania z lokalnymi ludźmi o tym jak się żyje na wyspie. Mimo tego, że dzień wcześniej czytaliśmy o katastroficznej erupcji Laki w 1783r, to film przedstawiający efekty tej erupcji  bardzo nas poruszył, dając bliższe wyobrażenie tego co się wydarzyło. Trudno sobie wyobrazić, że przez dwa lata od erupcji wulkanu, niebo nadal zasnute było czarnym pyłem, wyniszczając ludność i zwierzęta. Po projekcji bardziej zdaliśmy sobie sprawę z tego, że ta sielska, wyciszona i zielona w tym momencie wyspa, w jednej minucie może zamienić się w piekło. I tu warto podkreślić jeszcze raz niesamowite położenie Islandii na śródatlantyckiej linii uskoku, stąd też aktywny obszar sejsmiczny.

Niewątpliwą atrakcją jest pobyt w pierwszym Parku Narodowym Islandii Thingvellir, gdzie można stanąć pośrodku doliny ryftowej pomiędzy płytą Euroazjatycką, a Północnoamerykańską. To niesamowite miejsce było też, przez prawie 1000 lat, miejscem spotkań i obrad ludów zamieszkujących Islandię. To tu stanowiono prawa obowiązujące na wyspie oraz skazywano przestępców na śmierć poprzez zrzucenie ze skał.

Okolice Reykjaviku kojarzą się głównie z tzw. „Błękitną Laguną”, która jest najczęściej odwiedzanym miejscem na Islandii. Nie jest to naturalny twór i powstał w sumie przypadkowo gdy szukano nowych źródeł energii dla bazy NATO w Keflaviku. Dzięki temu, że woda jest bogata w krzemionkę utworzyła białe śliskie podłoże, które uszczelniło skały doprowadzając do powstania dużego bajecznie niebiesko-zielonego zbiornika. Białe błoto bogate minerały jest bardzo cenione w kosmetyce i można zakupić je w lokalnym sklepiku, ale również nasycić się nim na miejscu -  aby nie nurkować po nie, pracownicy Laguny donoszą co chwilę wiadra z owym specyfikiem. Reasumując – klimat kąpieli pośród surowych krajobrazów w ciepłej wodzie, stanowi nie lada atrakcje i pomimo dużej ilości turystów – polecamy.

W drodze do Laguny warto zatrzymać się na polach geotermalnych w okolicach Krisuvik. Spacer po okolicznych wzniesieniach daje niezapomniane wrażenia. Co chwila z okolicznych szczelin wydobywa się para, tak jakby cała góra była jednym wielkim garem, który ma zaraz eksplodować. Wracamy do Reykjaviku  wzdłuż jeziora Kleifarvatn, gdzie czeka nas nocleg w prywatnym domu, a w ogrodzie balia z gorącą wodą z geotermalnego źródła. Latem taka kąpiel w środku nocy pod niebieskim niebem wybija z rytmu totalnie.

Islandia ma wiele do zaoferowania i trudno w trakcie jednego krótkiego pobytu zakosztować wszystkich atrakcji i uroków tego niesamowitego kraju. Warto na koniec dodać, że wstęp do PN jest bezpłatny.