GRUZJA

Plan trekkingu w skrócie:

Stepancminda (1750 m n.p.m.) - Cminda Sameba - Bethlemi Hut (3 650 m n.p.m.) - Biała kapliczka (4 100 m n.p.m.) – Kazbek (5 033 m n.p.m.) – Bethlemi Hut (3 650 m n.p.m.) - Cminda Sameba

Długość trekkingu 36km. Czas: 4 dni.

Z Tbilisi, przejechaliśmy do Stepancminda gdzie poznaliśmy naszą wspinaczkową ekipę – gruzińskiego przewodnika, którego żona – Polka, jak się okazało mieszka w naszej okolicy, drugiego przewodnika – Rosjankę, oraz inną grupę przewodzoną przez przewodnika z tej samej agencji . Na przełęcz, z bardzo fotogeniczną i charakterystyczną cerkwią klasztorną Świętej Trójcy podwieziono nas jeepami. Stąd ruszyliśmy na 11km szlak prowadzący do Bethlemi Hut – bazy turystycznej położonej na wysokości 3690 m n.p.m. W świetnym towarzystwie rozpoczęliśmy wędrówkę w promieniach słońca, a wraz z nawijanymi kilometrami i wysokością pogoda zmieniała się jak w kalejdoskopie. Więc co przystanek narzucaliśmy na siebie kolejną warstwę.

Trasa sama w sobie również bardzo urozmaicona - startuje się z zielonych (w lecie) połonin, krajobraz w który płynnie wchodzą skaliste zbocza, następnie stopniowo zielone krajobrazy zamieniają się w skalisto-kamieniste, które z kolei na jednym z odcinków przykryte są szarym już jęzorem lodowca, poprzecinanym licznymi ale płytkimi szczelinami, a ostatni odcinek to wspinaczka po luźnym kamienistym zboczu, którą odbyliśmy już w chmurze. Koniki wykorzystywane do transportu zaopatrzenia dla bazy, lub ekwipunku turystów, zazwyczaj dochodzą do jęzora, skąd cały bagaż trzeba na własnym grzbiecie w górę ponieść.

A sama baza – stara stacja meteo, mająca swe czasy świetności dawno za sobą, choć ciężko uwierzyć że kiedykol wiek takie miała… W ofercie kilka ciemnych pokoi, z drewnianymi piętrowymi pryczami i siennikami. Stolarka okienna gwarantuje skuteczną bieżącą wymianę powietrza.

W razie bardzo złej pogody, na pewno budynek lepiej ochroni od wiatru, jednakże kamienista polana przed bazą na której można rozłożyć namiot cieszy się dużo większym powodzeniem. I my również po wdrapaniu się na górę, rozpoczęliśmy wieczór od rozbicia namiotów. I nasz stanął na wprost krzyża upamiętniającego Marię i Lecha Kaczyńskich. Więź gruzińsko-polska jest tu pozytywnie odczuwalna, pamiętają nie tylko wsparcie oferowane w czasie zatargów z Rosją, ale również wspólne przygody z czasów Rudego 102...

Małe dwójki na kamienistym gruncie, w niskich temperaturach i mocnym wietrze nadają odpowiedni ton takiej wyprawie. Niewygoda to taki podstawowy stan bycia, z którym człowiek się w jakimś stopniu zżywa, ale mimo wolnie zmienia on też perspektywę widzenia świata. Ale namioty to tylko przedsmak. W bazie nie ma toalet jako takich, nie ma wody bieżącej, jest strumień spod topiącego się lodowca. Jest też latryna, murowana latryna, dwuosobowa, zawieszona nad zboczem, bez zbiorników, która zasługuje chyba na oddzielny rozdział o naturze filozoficznej, ale to w innej może lekturze. Generalnie, nie jest to miejsce, za którym się tęskni.. Człowiek trzy razy się zastanawia czy naprawdę musi, zanim się zdecyduje z niego skorzystać. A opór wewnętrzny jest tak duży, że nie wszyscy są w stanie się przemóc, w związku z czym, strefa dookoła w promieniu 100m to strefa skażona..

Posiłki spożywaliśmy w  bazowej kuchni, gdzie można było również poznać innych piechurów. Najbardziej ciekawe spotkania to jednak te z tymi, którym się udało już na Kazbek wejść i zejść. Nasz podbój zakładał jednodniową aklimatyzację – podejście na wysokość 4200 m i krótkie biwakowanie oraz szkolenie ze sprawnego posługiwania się czekanem, rakami i wiązania węzła ratowniczego. Zabawę mieliśmy niezłą, ale chyba żadne z nas nie czuło się wystarczająco obyte, zwłaszcza z odruchowym używaniem czekana w razie poślizgu, a mieliśmy się wspinać w szyku, połączeni jedną liną. Zawierzyliśmy jednak naszym przewodnikom.