DOLOMITY

Kilka przydatnych wskazówek – kierując się na parking przy schronisku Angelo Dibona, bądźcie czujni jeśli korzystacie z podpowiedzi Google Maps, które to wyprowadziły nas na trasę stoku narciarskiego przez parking Baita Pie Tofana… no cóż, nie jechaliśmy autem 4*4, ale i tak wątpliwe aby ktoś podjął się tam wjazdu. Tak więc na parking można dojechać od drogi S48 wiodącej od Cortiny (ok. 3,5km przed miejscowością Pocol trzeba skręcić w lewo). Na Ferracie konieczna jest czołówka (tunel).

Trasę przebyliśmy pod koniec czerwca. Jak dowiedzieliśmy się na trasie  - szczyt Tofana di Rozes (3225 m n.p.m.) o tej porze roku pokryty wciąż śniegiem. Biorąc to pod uwagę oraz dłuższy niż zakładany czas przybycia pod schronisko Angelo Dibona, i spodziewane wieczorem burze, nie zdecydowaliśmy się na jego atak . Na szlaku miejscami trzeba trawersować zalegający śnieg, a zejście do schroniska Camillo Giussani to szczególnie długi spacer po polu śniegowym. Wygodne na ferraty niskie podejściówki w takich warunkach zazwyczaj przemakają do spodu wkładek.

Na ferracie spotkaliśmy 2 osoby.
Zabezpieczenia ferraty w bardzo dobrym stanie. Widoki na  wielokolorowe sypiące się zbocza okolicznych szczytów oraz dolinę rzeki Travenanzes, w owym czasie grubo pokrytej śniegiem spektakularne.

Na Ferratę można wejść z dwóch stron, my przemierzyliśmy ją klasyczną drogą.
Trasa jest obecnie mało uczęszczana (w 2016 została wyłączona z ruchu kolejka linowa wiodąca do Rifugio Lorenzi), szlak miejscami słabo oznaczony i zabezpieczony. Szczególnym wyzwaniem były nieodświeżone ścieżki prowadzące eksponowanymi stożkami piargowymi. Trasa sama w sobie nie jest szczególnie wymagająca jeśli chodzi o trudności techniczne, ale pod koniec czerwca zalegały miejscami płaty śniegu, szlak nie był dobrze oznakowany co utrudniało i spowalniało przejście ferraty.

Schronisko Lorenzi jest nieczynne i popada w ruinę. Zejście ostro w dół, po śniegu, wzdłuż trasy dawnej kolejki linowej. Po opisach w przewodnikach, skupiających się na nieskomplikowanym stopniu trudności ferraty można spodziewać się prostszej trasy, jednakże pełna pętla klasyczną drogą to dość długa wyprawa, która może się okazać wymagającą trasą pod kątem kondycyjnym.

Na szlaku spotkaliśmy 3 osoby.
Ferrata mogłaby, w naszej opini, być lepiej zabezpieczona. Widoki jak nieziemskie.

Bardzo dobra trasa na początek przygód z ferratami. Są to krótkie przejścia, zróżnicowane technicznie oraz lekko eksponowane. Daje pojęcie w pigułce czym są ferraty. Do ferrat wiedzie droga przez las – fantastyczne miejsce na rowery górskie.

Szlak jest bardzo popularny, więc można spodziewać się tu wielu turystów.

Dwie krótkie ferraty są dobrze zabezpieczone. Widoki uatrakcyjnione wodospadami i możliwością przejścia za wodospadami ścieżką z zabezpieczeniem.

W naszej opinii – fascynująca i ekscytująca. Zaczyna się od prostego podejścia by później przejść w sekcję bardziej eksponowaną. Trasa wiedzie obok wodospadu i oferuje piękne widoki na całą dolinę. W skale bardzo dużo zróżnicowanych uchwytów pozwalających czerpać pełnymi garściami radość ze wspinaczki. Oczywiście trasa bardzo dobrze zabezpieczona, a trudniejsze sekcje wzbogacone w  drabinki i stopnie. Ostatni fragment jest najcięższy i można z niego zrezygnować odbijając przed szczytem na zwykłą ścieżkę. Zdecydowanie warto podjąć jednak trud wspinaczki do końca i przejść wiszącym nad przepaścią mostkiem. 

Schronisko na górze jest czynne od końca czerwca. Zejście żlebem z linami zabezpieczającymi.

Na szlaku spotkaliśmy kilka grup. W sezonie na pewno można spotkać tu wielu chętnych wspinaczy.

Wiele jest pięknych miejsc w Dolomitach, ale to Tre Cime di Lavaredo stało się symbolem tego regionu. Porównywalnie do zatłoczenia w Dolinie Kościeliskiej, znajdziemy tu całe rodziny, liczne z psami, przemieszane z turystami górskimi i wspinaczami przemierzającymi szeroką ścieżkę prowadzącą dookoła Tre Cime. Wystarczy jednak odbić na ferratę w kierunku szczytu Monte Paterno, aby cieszyć się większą ciszą i ciekawą perspektywą na Tre Cime i inne szczyty w Dolomitach. Ferrata jest dobrze zabezpieczona i wyraźnie oznakowana. Wiedzie granią, a na szczyt ciekawymi podejściami.

W czerwcu w kilku miejscach zalegający śnieg, ale stworzono tymczasowe zabezpieczenia dodatkową liną. To jest miejsce z cyklu „must see”.

Zabezpieczony fragment ferraty bardzo krótki o niskim poziomie trudności przebiega granią. Na całym szlaku bardzo dużo turystów, ponieważ region jest bardzo atrakcyjny (widok m.in. na: Tofany, Gruppo del Cristallo, Gruppo del Sorapiss, Dolomiti Settentrionali di Zoldo, Gruppo della Marmolada, Cinque Torri oraz miejscowość Cortina d’Ampezzo). Szlak atrakcyjny widokowo, ale mało wymagający technicznie.

Miejscami – powyżej 2400 m n.p.m. zalegające płaty śniegu.